Κυριακή

Κυριακή. Ξύπνησα στις 8 και 20’. Έβαλα τις παντούφλες μου και πήγα στην τουαλέτα. Νύσταζα ακόμα και χασμουριόμουνα. Αποφάσισα να ξαναπλαγιάσω. Μου αρέσει που έχω το ελεύθερο να σηκώνουμαι ή να μη σηκώνουμαι. Όταν ξανά άνοιξα τα μάτια μου ήταν 9 και 15’. Πήγα να βάλω το ραδιόφωνο αλλά δε λειτουργούσε. Βγήκα στο στενό, μικρό μπαλκόνι. Συννεφιά. Πάνω στον καθρέφτη μια μύγα. Χτες με είχαν τσιμπήσει σκνίπες. Ευτυχώς και χωρίς αλοιφή τα σημάδια υποχώρησαν. Παραμέρισα το σεντόνι και τα ρούχα που είχα φορέσει χθες. Έτρεξα στο μπάνιο. Χλιαρό το νερό. Η σαπουνάδα αρωματισμένη. Θυμήθηκα τον κολώνια που χρησιμοποιώ και έχει τελειώσει. Δεν πρέπει να ξεχάσω να πάρω τα φάρμακά μου. Μετά που κατάπια την κουταλιά μου ήρθε να κάμω εμετό. Με στεναχωρεί η υγεία μου. Αναγκάζομαι να τρώγω κρέμες άνοστες, που κανένα μικρό παιδί δε θα τις γευόταν. Παίρνοντας το πρωινό μου τον σκέφτηκα. Του είπα στο τηλέφωνο μ’ όλη μου την καρδιά και την ψυχή: «Έρχομαι». Ντύθηκα φρεσκοσιδερωμένα και καθαρά ρούχα, τα πιο καινούργια μου ρούχα. Βγήκα αποχαιρετώντας την κάμαρή μου. Όλα τα’ άφηκα άνω κάτω και τούτο με κάνει να νιώθω ευχαριστημένη. Καταλαβαίνω ότι η ακαταστασία αυτή, μου δίνει την ευκαιρία μα μάθω ποια είμαι. Λαχταρώ να γίνω ένα δέντρο. Φυτρώνοντας στον τόπο που πατά, να στέκομαι δίπλα του, να τον ξεκουράζω με την σκιά μου. Μαζί του επιστρέφω στα περασμένα, συνθέτοντας το πρόσωπό μου με πέτρες ερειπίων. Θα μοιάσω τις όμορφες ολόγλυφες γυναίκες των αρχαίων καιρών στα Μουσεία. Ακόμα κι όταν μας χωρίζει κάποια απόσταση, καταλαβαίνω ότι θα είναι μπορετό να υπάρχω και μετά τη διάλυση που επιφέρει ο θάνατος.

 "Αρχείον"

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης

photo Donata Wenders

The Back