Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Ο Γλάρος





Τρέπλιεφ
Σήμερα έκανα κάτι ελεεινό: σκότωσα αυτόν τον γλάρο. Τον αφήνω στα πόδια σας.

Νίνα
Τι σας συμβαίνει; [Σηκώνει το γλάρο και τον κοιτάζει.]

Τρέπλιεφ [ύστερα από παύση]
Έτσι σε λίγο θα σκοτώσω και τον εαυτό μου.

Νίνα
Δεν σας αναγνωρίζω.

Τρέπλιεφ
Ναι, όπως δεν σας αναγνωρίζω πια κι εγώ…



{ Έχω μουσαφίρη το ζωγράφο Λεβιτάν. Χθες βγήκαμε μαζί και κυνηγήσαμε μπεκάτσες. Αυτός χτύπησε μια, το πουλί πληγώθηκε στο φτερό κι έπεσε σ’ ένα νερόλακκο. Πάω κι εγώ να το πιάσω. Έχει μια μακριά μύτη, μαύρα μεγάλα μάτια και φτερωσιά θαυμάσια. Τι να κάνομε τώρα… Ο Λεβιτάν μορφάζει με θλίψη, κλείνει τα μάτια του και με παρακαλεί με τρεμουλιαστή φωνή: «Χτύπα του, καλέ μου, το κεφάλι πάνω στο κοντάκι του τουφεκιού». Του λέω: «Δεν μπορώ». Αυτός συνεχίζει να κουνά νευρικά τους ώμους του, να τρεμουλιάζει και να με παρακαλά, η μπεκάτσα συνεχίζει να με κοιτάζει με απορία. Αναγκάστηκα να υπακούσω τον Λεβιτάν και ν’ αποτελειώσω το πουλί. Και τώρα, μέσα στον κόσμο υπάρχει ένα ωραίο ερωτευμένο πλάσμα λιγότερο, όσο που δύο ηλίθιοι γυρίζουν στο σπίτι και στρογγυλοκάθονται στο τραπέζι να φάνε…

Από επιστολή του Α.Π. Τσέχωφ στον Α.Σ. Σουβόριν, Μελίχοβο, 8 Απριλίου 1892 – Άντον Τσέχοφ, Αλληλογραφία, μτφρ. Μέλπω Αξιώτη, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1970 }




Νίνα
Θα χωρίσουμε και… μπορεί να μην ξανασυναντηθούμε. Πάρτε αυτό, σας παρακαλώ: ένα μικρό ενθύμιο από μένα. [Του δίνει ένα μενταγιόν]. Έβαλα να χαράξουν τα αρχικά σας… κι από πίσω τον τίτλο του βιβλίου σας «Μέρες και Νύχτες».

Τριγκόριν
Τρισχαριτωμένο! [Φιλάει το μενταγιόν] Πανέμορφο δώρο!

Νίνα
Να με σκέφτεστε καμιά φορά.

Τριγκόριν
Θα σας σκέφτομαι. Θα σας σκέφτομαι όπως ήσασταν εκείνη την υπέροχη μέρα τις προάλλες - θυμάστε;- με το ανοιχτόχτωμο φουστάνι… Είχαμε εκείνη τη συζήτηση… ήταν κι εκείνος ο άσπρος γλάρος στο παγκάκι.

Νίνα [σκεφτική]
Ναι ο γλάρος…


Τριγκόριν [διαβάζει το μενταγιόν]
«Μέρες και Νύχτες, σελίς 121, σειρά 11-12.»


{ Ύστερα από δυο μέρες αγωνίας, πήρα επιτέλους μια απόφαση. Παράγγειλα σ’ έναν αδαμαντοπώλη ένα κοσμηματάκι σε σχήμα μικροσκοπικού βιβλίου. Στη μια πλευρά ήταν χαραγμένες οι λέξεις: «Παραμύθια και διηγήματα Α. Τσέχοφ», στην άλλη: «Σελίδα 267, σειρά 6 και 7». Αν έψαχνες αυτές τις σειρές στον τόμο των διηγημάτων, έβρισκες τη φράση: « Αν χρειαστείς κάποτε τη ζωή μου, έλα και πάρε την.» Μόλις ήταν έτοιμο το κόσμημα, έσβησα από τη θήκη τη διεύθυνση του καταστήματος, έκαμα ένα πακετάκι και το’ στειλα στον αδελφό μου στη Μόσχα, με την παράκληση να το πάει στην σύνταξη της «Ρωσικής Σκέψης». Ο αδελφός μου το’ δωσε στον αρχισυντάκτη Γκόλτσεφ, κι αυτός θα το’ δινε στον Τσέχοφ. Η πράξη αυτή ήταν αποτέλεσμα της αγωνίας μου και της απελπισίας.

Λύντια Αβίλοβα, Ο Τσέχοφ στη ζωή μου, μτφρ. Μέλπω Αξιώτη, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1968. }


Τριγκόριν
Σελίς 121, σειρά 11-12. Τι να λέει εκεί; Υπάρχουν σ’αυτό το σπίτι τα βιβλία μου;


Τριγκόριν [ψάχνει στο βιβλίο]
Σελίς 121… σειρά 11-12… Να το… [διαβάζει] «Αν ποτέ σου χρειαστεί η ζωή μου, έλα και πάρ’ την.»
Αν ποτέ σου χρειαστεί η ζωή μου, έλα και πάρ’ την… Αντηχεί τόση θλίψη σ’ αυτή την κραυγή της άδολης ψυχής, που μου ματώνει την καρδιά…
Ας μείνουμε άλλη μια μέρα!



Από το πρόγραμμα της παράστασης:
«Ο Γλάρος»
Άντον Π. Τσέχοφ
Mετάφραση: Αντιγόνη Φιλιπποπούλου
Θέατρο Του Νέου Κόσμου
Χειμερινή Περίοδος 2002-2003

Photo: Kamil Vojnar

http://www.youtube.com/watch?v=PEPm5p-SMZk
Abandoned, Scott Matthew

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011









Τα τρία στάδια







Στην αρχή τα βουνά
είναι βουνά.
Ύστερα παύουν τα βουνά να’ ναι βουνά.
Τέλος και πάλι τα βουνά είναι βουνά.







ζεν



















«Οι Μυστικοί της Ανατολής»
Γιάννης Υφαντής
εκδόσεις: Ερατώ

photo: Josephine Sacabo
“las palomas”
“volando”

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

νυχτερινά…



ο κρότος της πόρτας που κλείνει την βρήκε ακριβώς να τραβάει την κουρτίνα του μπάνιου έστρεψε προς την κατεύθυνση του ήχου ασυναίσθητα το κεφάλι ξαναγύρισε τράβηξε απ’ το πιαστράκι την πετσέτα και άρχισε να σκουπίζεται πάει κι αυτός σκέφτηκε σκουπίστηκε εξονυχιστικά τα πόδια πρώτα ένα ένα λυγισμένα στης μπανιέρας τη βάση το στήθος την πλάτη μετά δευτερόλεπτα αρκετά την ευαίσθητη περιοχή άνοιξε έξω και περπάτησε ελεύθερη μέχρι την βρύση στην κουζίνα γυμνή τα πέλματα της ξυπόλητη ακούγονται στα πλακάκια αφήνουν σημάδια που εξατμίζοντ’ εφήμερα κινήθηκε αθόρυβα δίχως φως μόνη αυτή σαν αερικό στο σκοτάδι να λαμπυρίζει η γύμνια της μες τα νοικιασμένα δωμάτια σαν την παλάμη της τόσα χρόνια οι τοίχοι γλιστράνε κι απομακρύνονται μόνοι τους τις νύχτες σαν την αισθάνονται να εγείρεται ανατριχιάζοντας απαλά απ’ την απότομη ψύχρα να σβήσει την δίψα της γύρισε στο δωμάτιο με μια πλακωμένη καρδιά διάθεση βαριά από εκείνες τις δυσάρεστες φορές που ο οργασμός αφήνει μια επίγευση δυσάρεστη στη ψυχή βαρυθυμία ένα συναίσθημα ανολοκλήρωτο πέταξε από πάνω της την πετσέτα κι έμεινε απελευθερωμένη τελείως γυμνή με κάποιο απροσδιόριστο συναίσθημα μελαγχολίας να βαραίνει το στήθος της ...
ανατρίχιασε ελαφρά πίεσε το μυαλό της ν’ αλλάξει κατεύθυνση θα μπορούσα ίσως και να το πάρω απόφαση αυτό θα έκανε πιο εύκολα τα πράγματα θα σταματούσα τουλάχιστον να ελπίζω η διάψευση της ελπίδας αυτό είναι το πλέον αβάσταχτο ένα μαρτύριο που σε κατατρώγει βαθμηδόν πέρα για πέρα φριχτό και τι ζωή θα ήταν απ’ την άλλη δίχως ελπίδα κι αυτή αφυδατωμένη ζωή πάντως τουλάχιστον δεν θα χρειαζόταν να εφευρίσκω δικαιολογίες μια δήθεν απελευθέρωση να παρουσιάσω ένα πρόσωπο άλλο αλλά σε ποιόν και γιατί ποιόν να κοροϊδέψεις τουλάχιστον αξιοπρεπής μέσα στη δυστυχία να στέκεσαι όρθια γιατί υπάρχει πολλή δυστυχία στον κόσμο μοναξιά πολλή και δυστυχία στον κόσμο οι άνθρωποι περιφέρονται ψάχνοντας εναγώνια κάτι νομίζοντας πως πρέπει μόνο ν’ απολαμβάνουν δίχως τίποτε ποτέ να θυσιάζουν τώρα στις πολιτείες τις νύχτες μια μαύρη σιωπή κάτω από τους στύλους ηλεκτροδοτήσεως χιλιάδες απατημένες καρδιές μέμφονται τη μιζέρια τους όλα είναι τόσο ανόητα τόσο βλακωδώς ανυπόφορα θυμήθηκε ...


Ζ. Δ. Αϊναλής
«Αποσπάσματα»
Το Κορίτσι Που Του Άρεσε Να Διηγείται Βρώμικες Ιστορίες
Εκδόσεις: Γαβριηλίδης

photo: Joy Goldkind - adagio

http://www.youtube.com/watch?v=7GgXqIf9h4s
(Μiles Davis - Kind of Blue)

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

café muller



Director and choreographer Pina Bausch (July 27, 1940 - June 30, 2009) "Cafe Muller" (1978, TV version 1985) Cast: Pina Bausch, Malou Airaudo, Domenique Mercy, Jan Minarik, Nazareth Panadero, Jean Laurent Sasportes. Musiс by Henry Purcell / "The Fairy Queen" and "Dido and Aeneas"

το σώμα που… πάντα… λύπη

http://www.youtube.com/watch?v=6dNhE9XkhAA

café muller



café muller pina bausch 1978

http://www.youtube.com/watch?v=dtqrqjERhkQ

The Man I love



The Man I Love - PINA BAUSCH (Gershwin)1983

http://www.youtube.com/watch?v=8rK6TJyGAHw

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Έγκλημα, τιμωρία, λεφτά, δολοφονία συνταξιούχου





[Σοφία Κορώνη - Κατερίνα Κλειτσιώτη]
[Γιάννης Λεάκος - Χρυσή Βιδαλάκη - Κατερίνα Κλειτσιώτη]


Έγκλημα, τιμωρία, λεφτά,
δολοφονία συνταξιούχου

του Ματίας Άντερσον, από την Ομάδα Νάμα

Έως Κυριακή 25 Μαΐου ’11, παρατείνονται οι παραστάσεις του έργου με τίτλο «Έγκλημα, τιμωρία, λεφτά, δολοφονία συνταξιούχου» του Σουηδού συγγραφέα Ματίας Άντερσον σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη από την ομάδα ΝΑΜΑ στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου Επί Κολωνώ.
Τι σημαίνει έγκλημα; Μπορεί να υπάρξει δικαιολογημένη βία; Ποιος έχει την ικανότητα και κυρίως το δικαίωμα να το κρίνει αυτό; Ο Ματίας Άντερσον κινείται γύρω απ’ τα ερωτήματα που απασχόλησαν και τον Ντοστογιέφσκι πριν περίπου 150 χρόνια. “Γεννάει τάχα η αρρώστια το έγκλημα, ή το ίδιο το έγκλημα από τη φύση του, συνοδεύεται πάντα από κάτι που μοιάζει με αρρώστια;” αναρωτιέται ο Ρασκόλνικοφ στο Έγκλημα και Τιμωρία. Θα μπορούσαμε άραγε να εκλάβουμε την ανθρώπινη εξαθλίωση, την φτώχεια ή τη νοσούσα κοινωνία εν γένει, ως τέτοια αρρώστια;
Ο κεντρικός ήρωας του έργου του Άντερσον, ένας επίδοξος συγγραφέας, εμπνεόμενος από το Έγκλημα και Τιμωρία, αποπειράται ενώπιον ενός ακροατηρίου, να ολοκληρώσει ένα πολλά υποσχόμενο έργο, που φιλοδοξεί να σχολιάσει σημερινές κοινωνικές καταστάσεις. Η απειρία του εν λόγω αφηγητή – συγγραφέα θα οδηγούσε το έργο σε μια επιφανειακή προσέγγιση, αν οι στερεοτυπικοί κοινωνικοί χαρακτήρες του, που ζωντανεύουν μέσα από τις σκέψεις του, δεν αυτονομούνταν φέρνοντάς τον σε αμηχανία και δεν ζωντάνευαν με χιούμορ τη δική τους αληθινή εκδοχή.
Ο Άντερσον με αυτόν τον ευρηματικό τρόπο θέτει ξανά τα παραπάνω ερωτήματα σε ένα σύγχρονο πλαίσιο, για να σχολιάσει με ανατρεπτικό χιούμορ προβλήματα της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας.
Η Ομάδα Νάμα μετά το «Ροτβάιλερ» καταπιάνεται και πάλι με ένα έργο που εστιάζει σε σύγχρονα κοινωνικά θέματα που κινείται όμως αυτή τη φορά με χιούμορ, στα όρια μεταξύ ρεαλισμού και μαύρης κωμμωδίας.

ΒΑΣΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Γιάννης Ράμος
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Σκηνικά: Γιώργος Χατζηνικολάου
Κοστούμια: Δάφνη Λαρούνη, Γ.Χατζηνικολάου, Μαρία Αναματερού
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Δάφνη Λαρούνη
Μουσική επιμέλεια: Δάφνη Λαρούνη, Φίλιππος Ράσκοβιτς
ΔΙΑΝΟΜΗ
Μπγιόρν/Ρασούλ: Γιάννης Λεάκος
Μέρτα: Χρυσή Βιδαλάκη
Λέιλα: Κατερίνα Κλειτσιώτη
Γιασμίν: Σοφία Κορώνη

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Άνοιξη



Ένα Όνειρο: Η Ζωή


γύρω από τον κορμό
του ωραίου δέντρου
ελίσσεται
και χορεύει
η ωραία
μιγάς

το δέντρο είναι ολάνθιστο
αλλά και το κορμί
της ωραίας μιγάδος
ωσαύτως:
απ’ τα λουλούδια – τις ρώγες – των μαστών της
τη λαμπρότητα της απαλής κοιλιάς
των σφαιρικών γλουτών
των άψογων μηρών
στο φουντωτό σκοτεινό δάσος της ηβικής χώρας
την πλούσια κόμη
όπου σκορπάει τα βαρειά της μύρα
ως κυματίζει ξέπλεκη – ελεύθερα –
σπιθοβολώντας μέσα στη νύχτα

το δέντρο είναι μια μαγνόλια
κι’ η ωραία μιγάς
είναι κι’ εκείνη μια μαγνόλια
χυμώδης
πλούσια
κι΄ηδονική

ποιο είναι ωραιότερο
του ωραίου δέντρου
του ωραίου κορμιού;

τ’ ω ρ α ί ο κορμί
γιατί το δέντρο για πάντα του μνήσκει βουβό
-ούτε κι’ οι πιο τρελλοί ανέμοι δεν ημπορούν
να σείσουν το βαρύ πυκνό φύλλωμα και τα σαρκώδη άνθη-
ενώ τα’ ωραίο το πλούσιο κορμί
πάει κι’ έρχεται
μεθάει παράφορα
κλαδοκορμόριζα
δονείται
και στον
παραμικρό τον ψίθυρο
του
«σ’ αγαπώ»

Νίκος Εγγονόπουλος
«Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες»
Εκδόσεις: Ίκαρος

http://www.youtube.com/watch?v=zc3vZsoE7VI