Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

μνήμη




  Δεν είμαι άνθρωπος του μέτρου, γι’ αυτό έχω φτάσει στο έπειτα απ’ το έπειτα. Εδώ που έχω φτάσει, μπορώ να βρω τις λέξεις για να πω αυτό που έχει μείνει τελευταίο. Τις λέξεις που δεν έχουν πει ακόμα τίποτα. Τις λέξεις που είναι μες το τίποτα. Τις λέξεις που δεν είναι ακόμα λέξεις. Τις λέξεις που ακόμα είναι τίποτα. Για να το πω αυτό. Αυτό που είναι πρώτο εκεί που δεν υπάρχουν λέξεις. ΄Οπου οι λέξεις φτάνουν μέχρι εκεί και από κει δεν έχει άλλες λέξεις, δεν έχει άλλες λέξεις, έχει μόνον αυτό που δεν το φτάνουν οι λέξεις. Να βρω τις λέξεις για να πω αυτό. Θα το πω. Δεν έχω καμία ελπίδα. Καμία προσδοκία. Ούτε απ’ όλο το βάθος ούτε απ’ όλο το ύψος. Καμία ελπίδα και καμία προσδοκία από το παντού. Το μέτρησα το αναρίθμητο και το άφησα. Το μέτρησα και το βρήκα λειψό. Και το άφησα. Ξέρω ποιος έδωσε και ποιος πήρε. Ποιος έδωσε και ποιος πήρε, ποιος έδωσε και δεν πήρε, ποιος πήρε και έδωσε, ποιος πήρε και δεν έδωσε. Ξέρω ποιος έδωσε για να πάρει. Ποιος έδωσε και δεν έδωσε. Ποιος ανέβηκε για να κατεβάσει, ποιος κέρδισε για να ζημιώσει, ποιος μεσουράνησε για να συνθλίψει, ποιος κατέβασε και ζημίωσε και συνέθλιψε για να χαρεί. Ξέρω ποιος χάρηκε συνθλίβοντας και κατεβάζοντας και ζημιώνοντας. Ξέρω να βλέπω το άλλο πρόσωπο πίσω από το πρόσωπο. Ξέρω ν’ ακούω την άλλη φωνή πίσω από τη φωνή, τις άλλες λέξεις πίσω από τις λέξεις. Δεν έχω καμία ελπίδα, καμία προσδοκία. Είμαι μετά το αναρίθμητο. Φύτρωσα μέσα στη θηριωδία. Την είδα και την άκουσα. Θέλησα να τη δω και να την ακούσω. Δε με παρηγόρησαν τα ιερά βιβλία. Ξέρω πως γράφτηκαν. Εγώ τα έγραψα. Με τα νύχια μου. Εγώ τα έγραψα. Με τα δόντια μου. Αυτά είναι τα ιερά βιβλία. Τα νύχια και τα δόντια. Δεν με παρηγόρησαν. Τίποτα δεν με παρηγόρησε. Έκλαψα πάνω στα ιερά βιβλία αλλά τίποτα δεν με παρηγόρησε. Γι’ αυτό είμαι χαρούμενος. Είμαι χαρούμενος. Κανείς δεν έχει φτάσει εδώ. Γι’ αυτό είμαι χαρούμενος. Δεν ζήτησα τα γλυκά λόγια. Τα ξέρω τα γλυκά λόγια. Τυλιγμένα σε σάλιο αγγελόμορφων όφεων. Όφεις αγγελόμορφοι φτύνουν γλυκά λόγια. Όφεις αγγελόμορφοι παρηγορούν. Όφεις αγγελόμορφοι υπόσχονται. Όφεις αγγελόμορφοι ευαγγελίζονται. Όφεις αγγελόμορφοι παραπλανούν. Πλάνητες όφεις αγγελόμορφοι. Αυτοί που εξαγγέλλουν βασίλεια. Αυτοί που εξαγγέλλουν χάριτες. Αυτοί οι αγγελόμορφοι παραποιητές. Βασίλεια και χάριτες. Δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχουν. Μες στα δεσμά απ’ την αρχή, μες στα δεσμά μέχρι το τέλος,  και σ’ όλη τη διάρκεια μες στα δεσμά. Καμία λύτρωση. Το ξέρω. Γι’ αυτό είμαι χαρούμενος. Αυτό είναι η χαρά. Να ξέρεις. Η γόνιμη χαρά. Καμία προσδοκία. Ούτε και χάρις. Ούτε κι ελπίδα. Χαρά δεν είναι να ελπίζεις. Χαρά είναι να ξέρεις. Πίστεψέ το. Όλα εγώ τα έγραψα και τώρα, στο έπειτα απ’ το έπειτα, τα ρίχνω όλα στη φωτιά, και στέκομαι εδώ, στο έπειτα απ’ το έπειτα, μόνο μ’ αυτό που έχει μείνει τώρα που τα αναρίθμητα έχουν τελειώσει, μ’ αυτό που έχει μείνει τελευταίο.





ΛΗΘΗ

Δημήτρης Δημητριάδης
εκδόσεις Σαιξπηρικόν 2011


photo: Kertesz

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

αγκομαχώντας και σπρώξε-σπρώξε...





«Αγκομαχώντας και σπρώξε – σπρώξε, βγάλαμε το ΄87…»
παστέλ και μολύβι σε χαρτί, 34Χ27 εκ.
ιδιωτική συλλογή
Αλέξης Ακριθάκης 1987






(σκέψη θολή) μουδιασμένη/
Και το νέφος μαύρη τρύπα από καιρό… και κανένας δε μιλά μες το σκοτάδι. ή πολλοί χασκεγελάνε ηλίθια

όλη την ώρα. οι άλλοι προβάλουν τη σιχαμένη φάτσα τους… επιτέλους κι αυτοί.
ή αυτοί που θα’ πρεπε
σιωπούν. ή απλώς φεύγουν (πολλοί  – κιόλας).
(δεν ¨πεθαίνει¨  ο κόσμος- εμείς πεθαίνουμε. από υπερβολική σιωπή.       παντού                 χωρίς επιστροφή(;)
- Αγωνία.   
Nα θυμόμαστε    να Σκάβουμε τον ύπνο μας
Απελπισμένοι
Οργισμένοι
Επικίνδυνοι        κάθε νύχτα   
2012   εδώ    σήμερα
oλόκληροι 
κανείς μας
όσοι όσο
αν
ωχ