IV
Όπως ένα δέντρο από τον διαβρωμένο γκρεμό
πετώντας το χώμα προς τα πάνω
γκρεμίζεται με τις ρίζες του ψηλά,
και το γρήγορο ρεύμα του νερού παίζει με τα κλαδιά,
έτσι ο σωσίας μου πάνω σε άλλο γρήγορο ρεύμα
φεύγει από το μέλλον στο παρελθόν.
Εγώ από κάποιο ύψος ακολουθώ τον εαυτό μου με το
βλέμμα
κι αρπάζω κάτω την καρδιά.
Ποιός μου έδωσε
τρεμουλιαστά κλαδιά, ισχυρό κορμό
κι ασθενικές αδύνατες ρίζες;
Ολέθριος είναι ο θάνατος, μα η ζωή πιο ολέθρια,
και αχαλίνωτη είναι της ζωής η αυθαιρεσία.
Φεύγεις Λάζαρε; Ας είναι, φύγε!
Καίει ακόμα πίσω ο μισός ουρανός.
Δεν υπάρχει πια η σύνδεση ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εμένα.
Κοιμήσου, ω φιλόβιε! Τα χέρια πάνω στο στήθος
ακούμπησε και κοιμήσου!
Αρσένι Ταρκόφσκι
ΧΡΟΝΟΣ
Εικοσιπέντε στάσεις στο ποιητικό του έργο
Μετάφραση: Μαξίμ Κίσιλιερ – Λίνος Ιωαννίδης
Εκδόσεις: Ίνδικτος 2008
στην φωτογραφία ο Αρσένι Ταρκόφκι
photo: Soryo Wibowo
Debussy - Nocturne
