Σάββατο 21 Απριλίου 2012

α΄




 Οι ιδέες που παραδέχουμαι έχουν σώμα και υπόσταση, και γι’ αυτό τις λέω σκοτεινές. Μπορούν, είναι ικανές να πείσουν τις αισθήσεις. Οι ιδέες αυτές ανεβαίνουν από μέσα μας και εκρήγνυνται σαν άνθη στον έξω κόσμο. Συνεχίζοντας την παρομοίωση της ιδέας με τον κόσμο της βλαστήσεως, μπορούμε να διακρίνουμε  στην υπόστασή της διάφορα στάδια, ανάλογα κάπως με τα στάδια της φυτικής καλλιέργειας και αναπτύξεως. Ίσως εν τέλει και συνολικά η ιδέα να μην είναι παρά η φυσική ακολουθία της καλλιέργειας του αντικειμένου κόσμου μέσα στην υποκειμενική ψυχή. Επόμενα, μπορούμε για μια ιδέα να πάρουμε και άλλα στάδια της εσωτερικής ανόδου και αναπτύξεως, εκείνα επί παραδείγματι που δεν είναι καθόλου άνθη, το μακρόχρονο υπόγειο στάδιο των αλλοιώσεων που υφίσταται ο σπόρος. Το στάδιο τούτο δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς πως αναγκαστικά, όσες σχετικές διαφωτίσεις κι αν γίνουν, παραμένει κατά βάσει σκοτεινό. Αν πάλι πεισθούμε αρχικά για τη σκοτεινάδα των ριζών, κατόπι δεν είναι δύσκολο να πεισθούμε και για τα σκοτεινότητα του λουλουδιού. Μ’ αυτό δεν θέλω να εμπνεύσω κανενός είδους απαγόρευση, ώστε βγαίνοντας στους αγρούς να διστάζετε να κόψετε αγκαλιές λουλούδια. Είναι γεμάτα ομορφιά και στολίζουν πλούσια το σπίτι. Αλλά τούτο μόνο∙ μην πιστέψετε ποτέ ότι κόβοντας τα λουλούδια, συναποκομίζετε και το μέγα μυστήριο της αγάπης που τα γεννά. Μια τέτοια αγάπη η φύση είναι και ο κόσμος των ιδεών που προβάλλει ο Πλάτων. Δεν θα τολμούσα ν’ αναναφερθώ με τόση έμφαση στην πραγματικότητα του, αν όλα δεν με έπειθαν σχετικά  τον τελευταίο καιρό που δεν κάνω άλλο από το να περιδιαβάζω στους λειμώνες. Επ’ αυτού πρέπει να ομολογήσω ότι δεν συνετέλεσαν ολίγο οι ανοιξιάτικοί μου περίπατοι στο κοντινό προς την πόλη μας δάσος Κουρί, με τα ωραιότατα χοτοβριθή λιβάδια του. Ήταν δυνατό, βλέποντας τα παράξενα φυτικά είδη Όρχις και Όφρυς, να μην τρέξω να δρέψω ποικοιλόμορφες ομορφιές, γεμίζοντας την αγκαλιά μου με ιδέες; Το σπίτι μας κάποια στιγμή πρόβαλε στολισμένο σαν αληθινό παλάτι της ευτυχίας. Γρήγορα βέβαια όλα μαράθηκαν, και πιθανότατα στη φτώχεια που ένιωσα εκ των υστέρων να ωφείλεται το πλείστον των παροξυσμών της απελπισίας που με κατέβαλε. Δεν ήμουνα εγώ η γης που θα φύτρωναν τα άνθη. Το σπίτι άδειασε. Ωστόσο από τόσο πλήθος μαραμένων νεκρών λουλουδιών κάτι δεν μπορεί παρά να προβάλει. Αυτή η αντίληψη είναι η ιδέα- κίνητρο που πλημμυρά με αισιοδοξία τα μέσα μου. Ύστερα από την απογύμνωση, ξαφνικό φως, σχεδόν σου επιτρέπει να σκύψεις, να δρέψεις εν’ ακόμα στερνό λουλούδι, για στολισμό του σπιτιού, την αισιοδοξία που προβάλλει ολοκάθαρη. Θεέ μου! Αν είναι αλήθεια ότι στην άγονη, νεκρή γης επέτρεψες να επανανθήσει  το φως, τότε, κι όταν ακόμα μαραθεί και διαβεί ο καιρός του, η αμφιβολία δεν θα ΄χει πια τόπο να σταθεί, αφού άπαξ ο νεκρός στολίζεται με άνθη.




Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
«Η Αρχιτεκτονική της Σκόρπιας Ζωής»
εκδόσεις:  Άγρα

photo: Teresa Munisteri – ¨vestigial forest¨