Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

...όλα τα λέω ποίηση και πια δε νευριάζω




«Καθώς σκυμμένη κοντά του, κατά
την περισυλλογή στο κουτί των
σπίρτων που δεν είχαν χρησιμο-
ποιηθεί, αντικρίζοντας το είδωλο
του προσώπου της στην κόρη των
ματιών του, είχε αντιληφθεί ότι το
εικόνισμα αυτό στα μάτια του πλη-
σίον της, αποτελούσε όλη την
αλήθεια του είναι, του δικού της,
όπως και εκείνου, μέσα στα δικά
της μάτια, που αυτός έβλεπε.»

ΑΝΝΑ ΚΑΙ ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΑ ΠΑΡΑΒΟΛΗ


(… Είπε από τον άλλον μπορείς να μάθεις έναν δρόμο που δεν
έχεις
Προς τα πού;
Προς την ευτυχία)

(…Είπε ότι όταν κλαίω είναι σαν να έχω μιλήσει σε κάποιον
και να με έχει παρηγορήσει)

…είπε μου αρκεί ότι βρήκα έδαφος πραγματικό όπου να σταθώ και να γονατίσω


Συναξαριστής – αυτός που γράφει για
τις ζωές των άλλων. Για να μην ξεχαστούν

Αφήγηση περιστατικού όπου αναφέρεται, ότι μετά από τρείς ώρες σκληρών διαπραγματεύσεων με τον ιδιοκτήτη του ακριβού ρεστωράν, τον είδαν να βγαίνει κουβαλώντας έναν τεράστιο καθρέφτη, στον οποίο πριν 30 χρόνια και για 10 μόνο λεπτά είχε καθρεφτιστεί μέσα η αγαπημένη του


Αφήγηση που αναφέρει ότι το άναμμα του αι-
σθήματος του το προκάλεσε με την επιμονή της
η Αλεπού, χαρίζοντας του ένα γλαστράκι με θαυ-
μάσια κυκλάμινα και τα έτι θαυμασιότερα χείλη
της για ένα φιλί.
Ο καημένος εξακολουθεί να απορεί γιατί εκείνο
το φιλί δεν είχε δεύτερο, και του πονάει ολόκληρο
το σώμα του βυθισμένο στη φτώχεια, που τον
μειώνει σε σημείο που να καμαρώνει όσους πιά-
νουν το τουφέκι και γίνονται ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ, να χα-
λάσουν αυτόν τον ψεύτικο κόσμο, για έναν άλλον
καλύτερο, όπου, δίχως βέβαια να το λέει, πιστεύει
με όλη του τη δύναμη πως θα έχει όσα φιλιά θέ-
λεις


Στα σίγουρα, το ερχόμενο καλο-
καίρι, πιθανόν Ιούλιο, που η θα-
λασσα είναι ωραία και ζεστή, η
Άννα θα αντάμωνε τον άνθρωπο,
που εξακολούθούσε πάντα να τον
αγαπά, μυστικά, μέχρι του μυελού
των οστέων της και ας μην του είχε
πει τίποτα και χωρίς να έχει από
αυτόν κανένα σχετικό λόγο ακού-
σει, μόνο που σκύψανε και οι δυο
τους χαμηλά, να μαζέψουν από
κάτω τα σπίρτα, που είχαν σκορπί-
σει, όταν εκείνη βιαστική είχε σπεύ-
σει να του ανάψει το τσιγάρο, που
μόλις είχε φέρει στα χείλη του.


Περιγραφή προσόψεων σπιτιών –που αντικρίζουν το ανοιχτό ατέρμον πέλαγος –γεμάτα από φωλιές πουλιών. Που έχοντας εκκολάψει και μεγαλώσει τα νεογνά, προπαρασκευάζονται για αναχώρηση «σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη, που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει»


Τα πρόσωπα των ερωτευμένων σχολιάζουν το βιβλίο: «Ο κήπος των χαδιών». Ο έρως, ομολογούν από κοινού, είναι η δύναμη που εμπνέει εμπιστοσύνη στο ότι υπάρχουμε. Ασυγκράτητος ο Αντώνης την φιλά. Εκείνη δεν πρόφτασε να τον εμποδίσει, εξηγώντας ότι παθαίνει αναφυλαξία κάθε φορά που της αγγίζουν τη μύτη. Εκείνος τότε εκφράζει παράπονα για την απόσταση στην οποία τον κρατά. Η Άννα λυπάται και του λέει, ότι πρέπει να πιστέψει, πως ολόκληρη η ψυχή της του ανήκει. Εκείνος σα να βρίσκεται μπροστά στο τίποτα και την άρνηση, θυμάται το ποίημα του βιβλίου, όπου ο εραστής επιτίθεται κρατώντας εγχειρίδιο. Εκείνη τότε του απαντά, ότι θα δεχόταν πρόθυμα να τη σκοτώσει, αν ήξερε πως αυτό θα αύξανε την πίστη του στην αγάπη. Ο Αντώνης συνεχίζει με ένα άλλο ποίημα, όπου ο εραστής κινούμενος από την παρόρμηση πλήρους κατοχής του αντικειμένου του έρωτος, το αφήνει να απομακρυνθεί, σκύβοντας και ασπαζόμενος τη σκιά του, πάνω στην άμμο της ερήμου, της οποίας το πνεύμα έχει εμποτίσει βαθιά την Αραβική ποίηση. Η Άννα σπεύδει να σηκώσει τον Αντώνη και οι δυο τότε μαζί γονατίζουν και προσεύχονται. Χωρίς τη βοήθεια του Θεού ομολογούν, είναι αδύνατο να αγαπηθούν σωστά, χορταίνοντας από τα σκιώδη


ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΩ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΙΑ ΔΕΝ ΝΕΥΡΙΑΖΩ






(…σκόρπια.
από το πρόγραμμα της παράστασης

«Βίοι (Ζωές) Αγίων»

ιδέα, σύλληψη, σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινός

τα αποσπάσματα είναι από το «ΑΡΧΕΙΟΝ» κύρια,
καθώς και από τα «Ομιλήματα» και την «Αρχιτεκτονική της Σκόρπιας Ζωής»
του Νίκου Γαβριήλ Πεντζικίδη

φωτογραφία : από την ταινία «Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν»
του Αντρέι Ταρκόφσκι

http://www.youtube.com/watch?v=9wA_S8TlLu0&feature=related
Low - Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me

Δεν υπάρχουν σχόλια: