…Η ψυχή μου ωθούνταν μ’ ένα άπλωμα του χεριού να φτάσω να εγγίσω τις σκιές. Προς ποια κατεύθυνση έπρεπε ν’ απλώσω το χέρι μου δεν ήξερα, και εμποδιζόμουν να κάνω την παραμικρότερη κίνηση. Πέρα όμως απ’ όλα τα εμπόδια διέκρινα το γαλήνιο φως, το μυστικό καντήλι που έφεγγε γλυκά σαν μέλι. Τούτο είναι ό,τι μπορώ να ονομάσω μέσα μου πίστη, που δεν έπαψε να με οδηγεί πάντοτε. Ίσως λόγος ψιλός, και όμως γύρω απ’ αυτό το άσαρκο σώμα αδιάκοπα οργανώνονται όλα τα καθ’ ημέραν γεγονότα, συμβάντα και πράγματα της ζωής μου. Συχνά δεν ξέρω με ποιο τρόπο, και βυθίζομαι σε ένα ασυνάρτητο σκότος, σε ένα χάος άμορφο, ίσαμε που να με οδηγήσει πάλι το φως.
…
Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
«Αρχιτεκτονική της Σκόρπιας Ζωής»
Εκδόσεις: Άγρα 2008
Photo: Kamil Vojnar – airport
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου