«Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου»

(απόσπασμα)

“…Μνημόσυνο για τους πεσόντες
Εξέδρες/ τα ψηλά καπέλα των υπουργών
μονύελα, γάντια, ακριβές γούνες
οι φαντάροι στη γραμμή παρουσιάζουν όπλα
πίσω από τις ξιφολόγχες που γυαλίζουν
στριμώχνεται ο λαός.
Φάτσες τετράγωνες ρυτιδωμένες
φάτσες μελανιασμένες απ’ το κρύο
χοντρά δυνατά σαγόνια σαπισμένα δόντια
μάτια κάτω από τσαλακωμένα κασκέτα
κόκκινα και βλοσυρά.
Ανάπαυσον ο Θεός τους δούλους σας
αλληλούια/ φυσάει […]
Ο πόλεμος/ ησυχία ησυχία μιλάει ο κύριος υπουργός
ο πόλεμος/ αλληλούια
φυσάει μες απ’ τα δεκανίκια των σακάτηδων
που χτυπάνε τις πόρτες των πολιτειών
φυσάει μες στις κιθάρες των τυφλών
που παίζουν στις γωνιές των δρόμων
φυσάει ανάμεσα στα κόκαλα των νεκρών […]
Το έθνος μας απειλείται…
υπέρ βωμών και εστιών…
μα πρέπει να συντομεύουμε εξοχότατε
μας περιμένουν για το τσάι
ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη
ένας ζητιάνος ξύνει τ’ αχαμνά του
Φυσάει στα κοκαλιάρικα απλωμένα χέρια
των ζητιάνων στα σκαλοπάτια των εκκλησιών
φυσάει στις ξεπαγιασμένες ουρές
έξω από τα λαϊκά συσσίτια
φυσάει στα ορφανοτροφεία, στα μπορντέλα
στα παιδικά άσυλα, φυσάει, φυσάει
- Να διαφυλάξουμε την ασφάλειαν του έθνους
- Να διώξουν λένε κι άλλους εργάτες αύριο, τι θα γίνουμε
- Σας πάει περίφημα η ερμίνα αγαπητή μου
- Ελεήστε με χριστιανοί, δώστε μου μια δραχμίτσα
- Μακάριοι οι πεινώντες κι οι διψώντες
- Κάνε πιο κει το στόμα σου βρομάει σαν απόπατος
- Η ελευθερία της πατρίδος
- Την πήγε στο νοσοκομείο μα θέλαν λεφτά…
- Απαιτεί να εξοπλισθώμεν
- Πέθανε
- Φυτίλια για τους αναφτήρες…φυτίλια, φυσάει
τι θα γίνουμε
πάρτε αδέρφια έχουμε και φυτίλια για δυναμίτες.
Φυσάει μες απ’ τους σκισμένους αγκώνες των χαμάληδων
φυσάει μες από τα τρύπια βρακιά των ανέργων
φυσάει μέσα στην οργισμένη καρδιά του λαού.
Ο υπουργός χειρονομεί
πάνω στο χαμηλό μαύρο ουρανό
τα χέρια του σχεδιάζουν την προδοσία […]
Φυσάει, ο άνεμος μπερδεύει τους δρόμους
τις χρονολογίες, τα πρόσωπα
παρασέρνει τη σκόνη απ’ τα πεδία των μαχών
αυτή η σκόνη θάβει σιγά σιγά την Ευρώπη […]
Ένα σινιάλο ουρλιάζει τη νύχτα S.O.S, S.O.S…
Ο κόσμος βουλιάζει…
Φυσάει παράξενα απόψε ο άνεμος
αλλάζοντας το σχέδιο του κόσμου […]”



Τάσος Λειβαδίτης
Ποίηση
Κέδρος