…Και τότε, εκεί, ρίχτηκα στα πόδια της Ελεονόρας και ορκίστηκα , σ’ εκείνη και στους Ουρανούς, ότι ποτέ δεν θα δενόμουν με τα δεσμά του γάμου με καμιά κόρη της Γης – ότι με κανέναν τρόπο δεν θα πρόδιδα την προσφιλή της μνήμη, ή την ανάμνηση της αφοσιωμένης της στοργής, με την οποία με είχε ευλογήσει. Και κάλεσα τον Τρανό Κοσμοκράτορα να παρασταθεί ως μάρτυρας της ευσεβούς σοβαρότητας του όρκου μου. Και ζήτησα από Εκείνον και από εκείνην, την αγία των Ηλυσίων Πεδίων, αν παρέβαινα την υπόσχεσή μου, να πέσει επί της κεφαλής μια κατάρα, μια τιμωρία φρικτή, που η υπερβολή της δεν μου επιτρέπει να την καταγράψω. Και τα λαμπερά μάτια της Ελεονόρας έλαμψαν πιο πολύ στα λόγια μου∙ και αναστέναξε σαν να απομακρύνθηκε από το στήθος της θανάσιμο βάρος και αναρίγησε και έκλαψε πικρά, αλλά αποδέχτηκε τον όρκο μου (γιατί δεν ήταν παρά παιδί), που καθιστούσε πιο φιλικό για κείνην το νεκροκρέβατο της. Και μου είπε, λίγες μονάχα μέρες αργότερα, ξεψυχώντας ήσυχα, ότι μ’ αυτήν την πράξη μου, που είχε ανακουφίσει την ψυχή της, θα με φύλαγε από ψηλά μετά την αποδημία της και αν της επιτρεπόταν θα επέστρεφε κοντά μου, έτσι που να την έβλεπα κατά τας «φυλακάς της νυκτός».
Ελεονόρα
Έντγκαρ Άλαν Πόε
μτφ Κατερίνα Σχινά
εκδ Μεταίχμιο
φωτογραφία του Αλέξανδρου Παπαϊωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου