ένας χαιρετισμός

…στα Χρόνια τα Πολλά

που Είμασταν.

Που μου έμαθες να δένω

τα κορδόνια μου και με

τάιζες  Κεράσια –               (Σε κείνο το Σπίτι μας.)

Που με κέρασες το πρώτο

παγωτό της ζωής στο κατώφλι του σπιτιού.

Που με θρόνιαζες στους ώμους σου

και με πήγαινες  Βασιλιάς                Παντού.

Που έκλαψες μαζί μου εκείνο

το απόγευμα λίγο πιο πέρα από

τη Θάλασσα, που μας Χώριζε πια

-κι ήμουν δεκαοχτώ.

Που ήσουν  μόνο Καλός

μόνο Γενναιόδωρος

μόνο που μου ζήταγες Μετά νερό νερό

¨λίγο νεράκι Σοφούλα λίγο νεράκι,

μια καταψιά μόνο… και μετά..» (δύο χέρια κάνουν τη κίνηση του Τίποτα)

και μόνο στο σπίτι σου το πατρικό

είχε πια πηγές που δεν μπορούσα

να τις φτάσω – τόσο ήταν μακρυά…

κι ένα πρωί καταφέραμε και Πήγαμε

Πια  

Πίσω       

 και Τώρα

μόνο μου λύπης.

(ο μπαμπάς μου)