ο καιρός περνάει…

… υπήρχε κάτι στην ευτυχία που την έκανε αφόρητη. Υπήρχε κάτι υποχρεωτικό στην ευτυχία, κάποιος μακρινός και χαμένος συγγενής τους είχε μάθει να είναι καχύποπτοι απέναντι  στο αόρατο χέρι που τους οδηγούσε με σιγουριά στο φιλόξενο λιμάνι, κάποιος ψιθύριζε μέσα τους ότι καλύτερα είναι εδώ στο πέλαγος. Συμβούλευαν τις πλούσιες Περσίδες να μην είναι τόσο ευτυχισμένες κι αυτές τους κοίταζαν σαν όντα από άλλο πλανήτη που προσγειώθηκαν ξαφνικά στο γήπεδο του τένις, αυτές οι πλούσιες Περσίδες τους έλεγαν ότι η ευτυχία μπορεί να είναι απόλυτη και οι φόβοι τους αδικαιολόγητοι, η ευτυχία διαλέγει με προσοχή τις παρέες της και τις κρατάει για πάντα κοντά της, τι είναι αυτό που φοβάστε;… το αγόρι που μπήκε στο δωμάτιο της τα χαράματα στη Μοντάνα δεν της είπε τίποτα κι έτσι έμεινε ερωτευμένο μαζί της για πάντα, φοβήθηκε να της μιλήσει γιατί μόλις πεις την πρώτη λέξη όλα αλλάζουν, λες πράγματα που έχουν ειπωθεί εκατό χιλιάδες φορές και σε απομακρύνουν αμέσως από αυτό που αισθάνεσαι, περιγράφεις αυτό που αισθάνεσαι κι αμέσως αρχίζεις να αισθάνεσαι το αντίθετο, κυνηγάς τις λέξεις που θα σου εξασφαλίσουν την ευτυχία και θα σε υποχρεώσουν να ζήσεις ευτυχισμένος διαλέγοντας με προσοχή τις παρέες σου…

Ο καιρός περνάει, πέρασε πολύς καιρός από τότε που ήρθε στο δωμάτιό της το ντροπαλό αγόρι στη Μοντάνα, θα πρέπει να έχουν διασταυρωθεί χωρίς να το ξέρουν αρκετές φορές όλα αυτά τα χρόνια. Μπορεί να ήταν έξω από τη Νομική το ’72, μάλλον ήταν έξω από τη Νομική, κοίταζε με κάποια απορία. Μπορεί να ήταν στο Πολυτεχνείο το ’73, στεκόταν σε μια γωνία. Μπορεί να ήταν στην Αμοργό το ’74, κάθε χρόνο του έδινε μια ευκαιρία, διάλεγε έναν τόπο κι αποφάσιζε ότι θα βρίσκεται εκεί, δεν ήταν δυνατόν να μην τον συναντήσει εκεί, του έστελνε ένα σήμα και τον προειδοποιούσε ότι θα βρισκόταν εκεί, ήταν σίγουρα εκεί, μόνο που ντρεπόταν να την πλησιάσει και να της μιλήσει. Μπορεί να ήταν στον Ιπποπόταμο το’76, μπήκε κάποια στιγμή και την είδε από μακριά, κάποια στιγμή πρέπει να μπήκε και να τη είδε. Του τηλεφώνησε, αλλά δεν έμενε πια εκεί, μπορεί να ήταν στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του ’77, ήταν ο μόνος άνθρωπος που είχε χάσει τα ίχνη του. Μπορεί να ήταν στην επέτειο του Πολυτεχνείου το ΄78, στεκόταν σε μια γωνία. Ο καιρός περνάει, μπορεί να ήταν στον κινηματογράφο Στούντιο το ’79, πέρασε δίπλα της στα προσεχώς, δεν της μίλησε… ήταν σίγουρη ότι πέρασε εκατό φορές από δίπλα της τα τελευταία είκοσι χρόνια χωρίς να της μιλήσει, οι άνθρωποι πέφτουν στην αγκαλιά ο ένας του άλλου μόνο στα διαφημιστικά, ξεχνιούνται και ξαναβρίσκονται γύρω από μια μπύρα, κατουράνε συνεχώς, αλλά αυτό δεν το δείχνουν στα διαφημιστικά, που να προλάβεις να δείξεις όλη την ευτυχία μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, πέρασε από δίπλα της χωρίς να της μιλήσει, ο καιρός περνάει…

η γραμμή του ορίζοντος

χρήστος βακαλόπουλος

photo byrne michal