χωρίς να πάψει ούτε στιγµή να τραγουδάει…

 

Όταν ένα απόγευµα µου τον σύστησαν, επιτέλους, στα σκαλιά της πλατείας, άλλο δε βρήκα για να πω παρά µονάχα «βιάζοµαι, οι φίλοι µου µισούν να περιµένουν»… κι έφυγα µε λυµένη την εσάρπα µου. Αργότερα έµαθα τι όµορφα που χόρευε στο κέντρο της φωτιάς, µε πόση ακρίβεια, µε πόση τέχνη και σπάνια προσήλωση στην πράξη του, βύθιζε τα µαχαίρια στο λαιµό του: χωρίς µια στάλα αίµα να χυθεί, χωρίς να πάψει ούτε στιγµή να τραγουδάει… Αν δεν ήταν αυτός άντρας για µένα, τότε ποιος; 

(παύση)




…και Ιουλιέτα. 
 άκης δήμου




photo xavier hufkens