«Κι αυτό το ξέρω»- και του άδραξε πάλι τα μαλλιά, κάνοντάς τον πάλι να πονεί, μόλο που εκείνος ήξερε, πως αυτή ήξερε πως τον έκανε να πονεί. «Άκουσε: πρέπει να’ ναι πάντα μήνας του μέλιτος, παντοτινά. Για πάντα και παντοτινά, ώσπου να πεθάνει ένας από τους δυο μας. Δεν μπορεί να’ ναι διαφορετικά. Είτε παράδεισος είτε κόλαση: καμιά ανάπαυση εκτός από το γαλήνιο καθαρτήριο στο ενδιάμεσο, για να περιμένουμε ώσπου η καλή συμπεριφορά ή η μακροθυμία ή η ντροπή ή η μεταμέλειά μας συντρέξουν».
«Ώστε δεν πιστεύεις σ’ εμένα, δεν έχεις εμπιστοσύνη σ’ εμένα, αλλά στην αγάπη»- και όπως εκείνη τον κοίταζε: «Δηλαδή, όχι σ’ εμένα σε κανέναν άντρα».
«Ναι, έχω εμπιστοσύνη στην αγάπη. Λένε πως η αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων πεθαίνει. Λάθος. Δεν πεθαίνει. Παρατάει μονάχα, φεύγει, αν δεν είσαι αρκετά καλός, αν δεν αξίζεις αρκετά. Δεν πεθαίνει∙ εσύ πεθαίνεις. Είναι όπως ο ωκεανός: αν δεν είσαι καλός, αν αρχίσεις να του μυρίζεις άσκημα, σε φτύνει κάπου με αηδία για να πεθάνεις. Πεθαίνεις οπωσδήποτε, αλλά προτιμώ να πνιγώ στον ωκεανό παρά να ξεβραστώ σε μια λουρίδα νεκρής αμμουδιάς και να μ’ αποξεράνει ο ήλιος σ’ ένα τιποτένιο πραματάκι, μ’ ένα ¨κάποτε ήταν¨ για επιτύμβια επιγραφή. Σήκω. Σου είπα πως θα μετακομίσουμε σήμερα».
The Wild Palms 1939
William Faulkner
μετάφραση Κοσμάς Πολίτης
εκδόσεις γράμματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου