«…Από κάποιαν
φρικτήν αντινομίαν της φύσεως, χάρις εις κάποιαν μυστηριώδη ατέλειαν του
εγκεφαλικού μας συστήματος, εξεφύγαμεν ημείς την νωθράν Χαναάν της γαλήνης των
όντων, την χαύνην μακαριότητα των λοιπών επί του πλανήτου μας ζώων. Αδελφοί
ημείς και αυτά εν τη ύλη, ομοούσιοι, ομοιογενείς εις την σύστασιν – σχεδόν πιστά
αναμεταξύ μας αντίγραφα, - απέχομεν οι μεν απ’ τα δε μολαταύτα, εις σημείον
τραγικόν, πεπρωμένον. Ερρίφθημεν ημείς έξω από την γραμμήν της ταυτότητος, από
την διελκυστίνδα της ύλης. Αδύνατον να συνεννοηθώμεν μαζί των, αδύνατον ν’
ανταλλάξωμεν λέξιν.
Υπείκοντες
εις τας παρορμήσεις της αλλοπροσάλλου ημών φύσεως, κατακαιόμενοι από τον
συνδαυλισμόν ιδιοσυγκρασίας ανίσου – φοβεροί εν μέσω των τρόμων μας, εν τω μέσω
των αμφιβολιών μας μοιραίοι – θα καταυγάσωμεν μολαταύτα δια της θριαμβευτικής
τεθλασμένη μας – των αστραπών των ψυχών μας – την σκοτεινήν ταύτην μοίραν.
Διαγράφομεν ημείς αντιθέτως τον κύκλο μας. Με ακατασίγαστον εντός μας την
μαγγανείαν των φλάουτων, θα εξακολουθήσωμεν εις το διηνεκές την τρομώδη πορείαν
μας, επί μάλλον και μάλλον ριγηλοί και αντίνομοι – υψηλοί και χυδαίοι – μέχρις
ου επ’ αυτοφώρω συλλάβομεν τον παρθένον αριθμόν, το σημείον, το σύνθημα, που
συμβολίζει το σύμπαν! .»
Τέλειωσα.
(…) Το
ακροατήριο μου ήταν ηλίθιο. Αντίς να με συγχαρούν τους συγχαίρομαν. ΄Εσφιγγα
του καθένα το χέρι του λέγοντας πως «πολύ ευχαριστώ» πως «πάρα πολύ του
καλημέρα»… Στη γλώσσα που τάπες (μου λέει κάποιος από δαύτους) δεν καταλάβαμε
τίποτα.
-Μα βρε
χτήνη, τ’ απαντάω, εγώ δε τάπα να τα καταλάβετε μήτε σεις, μήτ΄ελόγου μου. Αν
τα νιώθατε, ξέρετε τ’ είσαστε καλοί να μου πείτε; πως και σεις θα τα λέγατε.
Ενώ τώρα… που να το χωρέσει το μυαλάκι σας τώρα. Η θολούρα σας ζάλισε. Κ’
έφυγα. Τους τίναζα τις παλάμες μου: φάσκελα – σαν δυο μπόμπες που σκαν στον
αέρα – και τράβηξα…
Σιχτίρ
κουκουβάγιες…
Το Θείο Τραγί
(1931)
Γιάννης
Σκαρίμπας
εκδόσεις :
Νεφέλη 1993
