Ιστορίες Παπουτσιών

Μου θυμίζει πράγματα που δεν έχω ζήσει
Γι’ αυτό περπατάω ήρεμα … αργά … με σίγουρα βήματα.

Είμαι ήρεμη επιτέλους.
Δεν νιώθω πια ότι πεθαίνω μέσα μου.
Αυτό είναι καλό, ε;
Νιώθω έτοιμη να παλέψω ξανά;
Να ξεχάσω ότι αυτή η πόλη είναι θλιμμένη σαν και μένα.
Να νιώσω ότι αλλάζω … λίγο … ή και πολύ, γιατί όχι;
Βλέπεις πόσο εγωιστές γινόμαστε όταν είμαστε μόνοι;

Ερωτεύομαστε μόνο για να μην είμαστε μόνοι;
Είμαι ερωτευμένη με τον σβέρκο κάποιου.
Ενός οδηγού τραμ που δεν γνωρίζω καν.

Ελπίζω να έχεις ό,τι ονειρευόσουν.
Που πάνε τα όνειρα που δεν εκπληρώθηκαν;
Κάπου πρέπει να πηγαίνουν.

Νομίζω ότι τελικά, τα όνειρα είναι μια δικαιολογία.
Μια δικαιολογία να ζεις.
Είναι μια νοσταλγική ματιά σ’ ό,τι δεν κάναμε.

Το δύσκολο είναι να δεχτείς ότι δεν θα γίνεις αυτός που ήθελες.
Να μην ελπίζεις καν
Θέλω, θέλω, θέλω…

Θέλω να γίνω ευτυχισμένη
Και να ευτυχίσουν όσοι είναι γύρω μου
Αυτό ήθελα πάντα




Piedras
«Ιστορίες Παπουτσιών»
de Ramón Salazar (2002)


http://www.youtube.com/watch?v=PF2BT7dIyok