Να ξεριζώσουν πρέπει όλοι τα μάγουλα, να θυ-
σιάσουν τα χέρια και το σάλιο,
να γλείψουν μ’ ανεπανόρθωτες μετάνοιες τα σάβανα
των θυμάτων,
να ζητήσουν έλεος για τους σκορπιούς που οργιά-
ζουν μέσα στα στόματα,
να ασκηθούν στον τρόμο της αδυναμίας και στην
πύρινη πλάκα της παραδοχής,
να λατρέψουν την ταπεινότητα του χόρτου,
να δεηθούν στην αλήθεια των εσωτερικών μαστι-
γώσεων,
να ομολογήσουν το λάθος της λύσσας των δοντιών
και
να δοκιμαστούν από την ένταση της αποτυχίας και
να περάσουν από τα μαρτύρια των ατελεύτητων
ενατενήσεων του τέλους και
να ανοιχτούν να ανοιχτούν ν’ ανοιχτούν
σα σφάγια στο άκουσμα των νέων μαθημάτων. Το
μάθημα του χάους,
του μηδενός και του βλέμματος, το μάθημα της
υποταγής και της προσφοράς,
το μάθημα της ανάγνωσης των κινήσεων της καρ-
διάς και του μυαλού
επάνω στην παραπλανητική διάταξη του προσώπου,
το μάθημα της πολύτροπης τρυφερότητας, το μά-
θημα
του αναγκαίου πόνου, του θεοφιλέστατου πό-
νου, του προοριστικού,
το μάθημα της εξάσκησης στην ερημιά και στην
απόγνωση,
το μάθημα του θανάτου τους.
Αλλά πριν,
ικανοί να επωμίζονται το φορτίο του σώματος,
πρέπει να τα δουν όλα.



«Κατάλογοι 1 – 4»
Δημήτρης Δημητριάδης
εκδόσεις Άγρα (1980-1985)

Dan Estabrook – “Crying” (2002)