... εμείς οι δύο από εκατομμύρια εκατομμυρίων, για μια στιγμή
από μυριάδες αμέτρητες στιγμές παρελθόντος και μέλλοντος, φλεγόμασταν
θριαμβευτικά. Η στιγμή μετρούσε, η στιγμή αρκούσε. Κι ύστερα… καθώς το κύμα
σπάζει, διαλυθήκαμε υποκύψαμε…
ήταν τεράστιο το εγχείρημα, είπα.
κι εδώ πρέπει να ‘χουμε ξανά μουσική. ένα οδυνηρό, λαρυγγικό, εκ βαθέων, αλλά δυνατό τραγούδι, σαν του κορυδαλλού.
βιρτζίνια γουλφ
φωτογραφία δημήτρης αλεξάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου