σονέτο

το ξέρω πως πεθαίνω∙ κι αν στην απονιά σου

δεν είμαι πιστευτός, πιο σίγουρο είναι ακόμα

πως κάλλια θα με δεις μπρος σου νεκρό στο χώμα,

παρά πως θε να ζω χωρίς τον έρωτά σου.

μα όταν στης λησμονιάς τα βασίλεια, μακριά σου,

δίχως ζωή και δόξα πια θα κατεβαίνω,

βαθιά μες στ’ ανοιχτό μου στήθος χαραγμένο

τ’ όμορφο θα μπορείς να δεις το εικόνισμά σου.

τι αυτό το φυλαχτό κρατώ πάντα μαζί μου

για το χαμό που μου τοιμάζει η επιμονή μου,

που όλο πιο σταθερήν ο τρόπος σου την κάνει.

αλί στον που με μαύρη τρικυμιά αρμενίζει

στις πελαγίσιες ερημιές χωρίς να ελπίζει

άστρο οδηγό να δει μηδέ να βρει λιμάνι!

Ο θεός μονάχα ξέρει αν υπάρχει Δουλσινέα ή αν δεν υπάρχει στον κόσμο, αν είναι φανταστική ή δεν είναι φανταστική, κι αυτά είναι από τα πράγματα που η πιστοποίηση τους δεν χρειάζεται να φτάσει ως το τέρμα.

δον κιχώτης

θερβάντες