Τη μουσική σου όταν παίζεις, μουσική μου,
πάνω στο ξύλο που γλυκά αναφωνεί
με την αφή σου, κι απαλά στην ακοή μου
της αρμονίας κυβερνάς την ηδονή,
φθονώ τα πλήκτρα που σκιρτώντας από ρίγος φιλούν τις ρώγες των δαχτύλων σου, ενώ τα δυο μου χείλη που τους πρέπει αυτός ο τρύγος με τέτοιο θράσος κοκκινίζουν στο κενό. Μ' αυτούς τους ξύλινους πιστούς ν' άλλαζαν θέση, που των χεριών σου τρέχουν πάνω τους χοροί, κι είναι οι άψυχοι αυτοί, που τους αρέσει, κι από τα χείλη μου που ζουν πιο τυχεροί. Δώσ' τους, λοιπόν. αφού 'ναι τόσο ερωτύλοι, τα δάχτυλά σου να φιλούν, κι εγώ τα χείλη.
ουίλλιαμ σαίξπηρ
photo gerhard richter 1971
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου