Το γλυκό

Το γλυκό


Μ’ άρεζε και τον ήθελα. Το ίδιο κι εκείνος. Γι’ αυτό όταν ο λόχος μας ορίστηκε, σαν πιο παλιός, να μένει σε αντίσκηνα, κοιτάξαμε με κάθε τρόπο να βρεθούμε μαζί. Κι έτσι πλαγιάζαμε, βράδυ και μεσημέρι, πλάι πλάι. Το αίσθημα μας φούντωνε, μα ήμασταν κι οι δυό αναποφάσιστοι και δεν τολμούσαμε να κάνουμε αρχή.
Μια νύχτα θεοσκότεινη, μετά το σιωπητήριο, καθώς δεν έλεγα να κλείσω μάτι, ακούω τον Τάκη να μου λέει: «Η μάνα μου έστειλε γλυκό απ’ το νησί. Θέλεις λιγάκι;» Μες στο σκοτάδι άπλωσε το χέρι του και από κάπου ξετρύπωσε το βάζο. Ύστερα βρήκε ένα κουταλάκι. Άνοιξε το βαζάκι, πήρε μια κουταλιά γλυκό και ψαχουλεύοντας το έβαλε στο στόμα μου. Ήταν τριαντάφυλλο βανίλια. Λιγώθηκα απ’ τη γλύκα. «Αν με φιλήσει τώρα», έλεγα από μέσα μου, «δε θα αντέξω».
Ξάφνου, δεν ξέρω πως, γλιστράει το κουταλάκι απ’ το στόμα μου και πέφτει στο λαιμό μου. Αμέσως ένιωσα να χύνεται ένα ρυάκι που κολλούσε. Προσπάθησα να το αναχαιτίσω, όμως το μόνο που κατάφερα ήτανε να πασαλειφτώ ακόμη πιο πολύ˙ το μαξιλάρι κι η φανέλα μου έγιναν χάλια. Εκείνος στην αρχή θέλησε να με βοηθήσει, μα μες στην ταραχή του του ξέφυγε το βάζο απ’ τα χέρια˙ το τριαντάφυλλο πασάλειψε το στρώμα και τα όπλα μας, τις φόρμες και τα άρβυλα, ακόμη και το ημερολόγιό μου. Μέχρι και το αντίσκηνο κολνούσε απ’ τα γλυκά. Πρώτος πετάχτηκε έξω φρενών ο Τάκης βλαστημώντας, και ακολούθησα κι εγώ. Μα, για κακή μας τύχη, στις βρύσες το νερό ήταν λιγοστό. Μες στο πυκνό σκοτάδι αρχίσαμε το πλύσιμο, ενώ ό θαλαμοφύλακας, που μας μυρίστηκε, κρατούσε την κοιλιά του απ’ τα γέλια. Μια νύχτα ολόκληρη πλέναμε και πλενόμασταν, πηγαίναμε κι ερχόμασταν, μα η μπουγάδα τελειωμό δεν είχε. Ξημέρωνε, κι εμείς ακόμη δύσθυμοι στις βρύσες, και χώρια η πλάκα που θα έσπαναν οι άλλοι το πρωί, όταν θα έβλεπαν τα χάλια μας.

Από τότε μου μπήκε η ιδέα πως κάθε γλύκα και σορόπι, όσο αθώα κι αν αρχίζει, τελειώνει πάντα άσχημα.



Ντίνος Χριστιανόπουλος
Οι ρεμπέτες του ντουνιά. Μικρά πεζά. 1986
Εκδόσεις Διαγωνίου 1991


φωτογραφία γιάννης γεωργίου