δεν είμαστε, παιδί μου, παρά γερασμένα παιδιά που κλαίνε, ξέροντας ότι πρέπει να πάνε για ύπνο.
η πόρτα θ'ανοίξει και θα κλείσει, θα συνεχίσει ν' ανοιγοκλείνει, και μεσ' απ' την πόρτα θα δω πράγματα που με κάνουν και κλαίω. γιατί αυτά δεν μεταδίδονται. γι' αυτό κι η μοναξιά μαςˑ γι' αυτό κι ερημιά μας.
πως να γεφυρώσουμε την απόσταση ανάμεσά μας;
πως να ριπίσουμε τη φωτιά, να λαμπαδιάσει και να καίει για πάντα;
στο μεταξύ ας ξεχάσουμε το χτύπο του ρολογιού. έλα κοντά.
βιρτζίνια γουλφ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου