Οι αγαπημένοι μου
Δεν τα θυμούνται πια τα τραύματα, δεν έχουν μνήμη,
το σπαργαγμό, το αίμα και την παραμόρφωση.
Βούλιαξαν όλα μαγικά και χάθηκαν.
Ήμερο φως, παρήγορο, φωτίζει τώρα τη μορφή τους
κι αχνό χαμόγελο, αράγιστο κι ωραίο.
Μοναχικοί, αλαφροΐσκιωτοι, σχεδόν παιδιά
ίσως μόνο μ' έν' αδιόρατο παράπονο στα χείλη,
κάτοχοι της πιο τέλειας ομορφιάς,
οι αγαπημένοι μου κοιμούνται σε απρόσιτα άστρα.
Ανέστης Ευαγγέλου
στον πατέρα μου.
photo Paco Tamayo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου