αναζήτηση
Οι πολιτείες
ήτανε λευκές, οι νύχτες φορτωμένες
βαρειές αναμνήσεις
Θολά
προμηνύματα για κάποια μακρινά κι αναπό-
τρεπτα ταξίδια
Τώρα πια δε
φωνάζω τώρα πια δε σκέφτομαι κάτι
σταμάτησε μέσα
μου
Μπορώ να δω
τη μορφή μου στον καθρέφτη∙ μπο-
ρώ να
διακρίνω μια μάσκα χλωμή κι ολότελα
ξένη.
Θα ΄ρθω μια
μέρα, γυμνός απ’ αγάπη και μίσος
Αλύγιστος κι
αδυσώπητος, μ’ οδηγό τη σιωπή μου
και σύντροφο.
Φίλε: αν
νομίζεις πως δεν ήρθα αργά, δείξε
μου κάποιο
δρόμο
Εσύ που
ξέρεις τουλάχιστον πως γυρεύω ένα τι-
ποτα για να
πιστέψω πολύ και να πεθάνω.
Μανόλης
Αναγνωστάκης
ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
1941 – 1971
εκδόσεις στιγμή
1995
από τη
συλλογή
«Εποχές»
(ο στίχος
στον τίτλο είναι παρμένος από το ποίημα V από την ίδια συλλογή)
photo Henri Cartier Bresson
(2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου