sabotage is the only weapon left for the defeated people

"This Land is Mine"
1943
Σκηνοθεσία: Jean Renoir
Σενάριο: Dudley Nichols
Ηθοποιοί: Charles Laugthon
Maureen O' Hara - George Sanders

 http://www.youtube.com/watch?v=iU7fdh7ZQBw&feature=endscreen&NR=1

(αυτοί που προσευχήθηκαν στην επανάσταση)

 Αυτοί πάντα ταπεινοί

Αυτοί πάντα αδύναμοι

Αυτοί πάντα φοβισμένοι

Αυτοί πάντα κατώτεροι

Αυτοί πάντα ένοχοι

Αυτοί πάντα υπήκοοι

Αυτοί πάντα μικροί

Αυτοί που δεν θέλησαν ποτέ να γνωρίσουν

Αυτοί που είχαν μάτια μόνο για να παρακαλούν

Αυτοί που έζησαν σαν δολοφόνοι κάτω από τη γη

Αυτοί που έζησαν σαν ληστές στο βάθος της θάλασσας

Αυτοί που έζησαν σαν τρελοί στη μέση του ουρανού

Έξω από το νόμο

Αυτοί που προσαρμόστηκαν σ’ έναν κόσμο

Κάτω από τον κόσμο

Αυτοί που πίστεψαν σε έναν Θεό δούλο του Θεού

Αυτοί που τραγούδησαν στις σφαγές των βασιλιάδων

Αυτοί που χόρεψαν στις πολέμους των αστών

Αυτοί που προσευχήθηκαν στην επανάσταση

Ξεχνώντας τη τιμή του υποκόσμου

Μάτια θα βγουν κάτω από τη γη για να ληστέψουν

Θα ανέβουν από το βάθος της θάλασσας για να σκοτώσουν

Θα κατέβουν από τα ύψη του ουρανού

Για να μάθουν σε όλους

Τη χαρά της ζωής

Τη χαρά της ελευθερίας

Τη χαρά του θανάτου

                              

Pier Paolo Pazolini

«Poesia in forma di rosa»

Ποίηση σε σχήμα τριαντάφυλλου

μετάφραση: Ανδρέας Ριζιώτης

εκδόσεις: Τυπωθήτω

I want to break free

...στο λάμδα μου.

.

C’ est inutile, la tristesse durera toute la vie.

 Vincent Van Gogh

photo Ken Rosenthal

.

Όλο χαλάει το φως






...

... εγώ κρατώ την άγκυραν

…

«Κίνδυνος – θάνατος! Μην αναδιφείτε τα παλαιά, φυλαγμένα αναμνηστικά». Χαρακτηριστικό, νομίζω, είναι ότι αυτή η γνώμη του Μωπασάν διατυπώθηκε πολύ πριν από την εντατική χρήση του ηλεκτρισμού στις καθημερινές ανάγκες του ανθρώπου. Δεν θα’ θελα να πω ότι είναι εσφαλμένη, όσον αφορά το σημερινό άτομο. Το εναντίον, υπογραμμίζοντας την ορθότητά της, ετόνισα στην αρχή των αναδιφήσεών μου, μέσα στο κουτί με τα’ αναμνηστικά που περιγράφω, τη διάθεση αυτοκτονίας που με καταλάμβανε.

…

«Κίνδυνος – θάνατος! Μην ψαχουλεύετε τις αναμνήσεις σας». Κίνδυνος – θάνατος βέβαια. Αλλά τι να κάνουμε; Είναι δυνατό να μείνουμε χωρίς ηλεκτρικό στο σκοτάδι και την άγνοια; Ο άνθρωπος το εναντίον τείνει να εκμεταλλευτεί αυτή την ενέργεια και για τις πιο κοινές χρήσεις της καθημερινής ζωής. Ένας φίλος μου, βλέποντας τις καινούργιες ηλεκτρικές κουζίνες που’ φεραν στη πόλη μας, λέγοντάς μου ότι θα’ θελε να’ χε τα λεφτά ν’ αγοράσει μία, πρόσθεσε καλαμπουρίζοντας: «Θα βάζω τη πρίζα και θα’ χω τη μπριζόλα έτοιμη». Σας αρέζουν οι μπριζόλες στη σχάρα, με λίγη ρίγανη από πάνω; Ποιος είναι που δεν αισθάνεται την όρεξη για φαί; Θα πρέπει να’ ναι άρρωστος. Δώστε ακόμα μια σκουντιά στον συλλογισμό μας, και βλέπετε ότι πολύ γρήγορα φτάνουμε στο συμπέρασμα πως μονάχα οι άρρωστοι θα δίσταζαν, εμμένοντες στ’ αγαθά της ζωής, να μη φαν, να μη μαγειρέψουν τοποθετώντας τη χύτρα τους απάνω στη καταπληκτική δύναμη του πόνου. Δεν αναπτύσσω θεωρία προσωπική, απλώς αγωνίζομαι για την αλήθεια ενός αρχαίου κανόνα. « Μην περιμένεις να ευτυχήσεις, αν πρότερον δεν αποθάνεις», λέει η ασκητική των Πατέρων. Δεκαπέντε χρόνια τώρα προσπαθώ να δώκω κάποια ερμηνεία στο πνεύμα του αποφθέγματος. Καταρτίζοντας έναν πίνακα με τα ονόματα όλων των προσώπων π’ αναφέρονται στ’ αναμνηστικά του χαρτονένιου κουτιού, θα’ θελα να περιγράψω ό,τι ένιωσα μέσα μου. Όταν η ενθύμηση της μάνας του ζωντανεύει μπρος στα μάτια του Κάλβου, γράφει:«…τώρα τα χείλη μου / δύνανται να φιλήσουν / του θανάτου τα γόνατα / να στέψω το κρανίον του / δύναμαι τώρα».

«Ο φοβερός εχθρός / έγινε φίλος». Και συμπεραίνει με κάποια υπερηφάνεια: «… τώρα οπού βλέπω / τον θάνατο με θάρρος / εγώ κρατώ την άγκυραν / της σωτηρίας». Η θύελλα που ξεσηκώνει μέσα στο ανώτερο κέντρο της ύπαρξης η  μνήμη, ισχυρή πηγή γνώσης, χαρίζει στο πνεύμα τη δυνατότητα της  μετατροπής των βασάνων σε χαρά σταθερή και αμετάθετη. Ο Κάλβος παραβάλλει το περπάτημα του νου του με το πέταγμα του αετού από’ να βουνό σ’ άλλο. Πτερώνεται καθώς σηκώνει μέσα του τη μάνα του ολόκληρη. Ο φθαρτός πηλός του σώματος φτερώνεται γεμίζοντας από μορφές ανθρώπων. Κάθε μέλος, κάθε μυς, κάθε όργανο, κάθε σπλάχνο, κάθε σταγόνα αίμα, όλα τα κύτταρα γεμίζουν απ’ ανθρώπους και καταντούν αθάνατα. Δεν είναι πια δικά σου για να’ ναι θνητά. Η ύπαρξη διαγράφεται σαν τον κυματισμό πάνω στα νώτα της θάλασσας, που δεν χόρταινα να βλέπω στον γραφικό ημισεληνοειδή ορμίσκο, σ’ έναν από τους γιαλούς της Κασσάνδρας. Ερχόντουσαν τα κύματα μέχρι τα πόδια μου βρέχοντας με ραντίδες θερμές σαν τα δάκρυα. Έσβηναν σα να τα ρουφούσε η άμμος και δεν φαινόταν τίποτα, πάνω στο μνήμα, όπου ερχόταν άλλο και άλλο, δίχως να τελειώνουν ποτέ, σαν να ξαναγύριζαν στα βάθη του ορίζοντα που έμοιαζε αφετηρία τους, εκείνα που πριν είχαν σβήσει πατώντας στη στεριά.

…

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης

«Η Αρχιτεκτονική της Σκόρπιας Ζωής»

εκδόσεις:  Άγρα

photo: Ken Rosenthal

 

[…επίσης, είδαμε αυτή την Άνοιξη:

 «Οι ιστορίες του κυρίου Νίκου»

 Η γλώσσα του πεζογράφου Ν. Πεντζίκη

BIOS Cinematheque

Σύλληψη/ Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης  

Ζωγραφιές/ Ρούχα: Ναταλία Καραζήση

Παίζουν: Ακύλλας Καραζήσης, Χάρης Φραγκούλης, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Νίκο Χανακούλας, Χαρά Ιωάννου. Στην παράσταση συμμετάσχουν ευγενικώς  τρεις κυρίες.

      http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=444908    ]                                              

                                           

Το έτσι μου το αγχέμαχο

Γιατί στο κάτω κάτω της κραυγής

εγώ δεν ήρθα εδώ να πτοηθώ

είμαι ο καλπάζων νους

        της άλλης γονιμότητας

που’ χει βαθύνει τις ρωγμές

και πιο πολύ

       το πείσμα

       ν’ αρνείσαι

       τον ήλιο

σ’ όλες τις ηλικίες του

-είναι σ’ όλες ανήλικος

Ναι

     λέει στη ζωή

Ναι

      και στους σύρτες της

Για τέτοιο πείσμα μιλάω

Η μια πνοή είναι μια

              οι δύο είναι αμέτρητες

Εκεί που χορταριάζει το χάος

πάμε και χτίζουμε σπίτια.

Γιάννης Στίγκας

Ο ΔΡΟΜΟΣ

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ

εκδόσεις: Μικρή Άρκτος 2012

 

photo: Hiromi Tsuchida

...

το φως το καταντήσαμε

την τέλεια –για το τίποτε- κρυψώνα

 ...



την ακτινογραφία του κόσμου

με τα σπασμένα γόνατα

το ξοφλημένο στέρνο

και τις ρωγμές να υφέρπουν ύπουλα

μες στις δημοκρατίες

It’ s a strange thing

It’ s a strange thing

The power of evil

Αλλά η πιο μεγάλη ειρωνεία της ρωγμής

δεν είναι αυτό που κάνει στα μελλούμενα

ούτε το πώς ξεχειμωνιάζει μες στα φόβητρα

Είναι

        που λειτουργεί σαν κλειδαρότρυπα

Όσο και να την αγνοείς

μια μέρα φτάνει ως το μάτι σου

και τότε βλέπεις καθαρά:

Αριστερά / μόνο                                             Δεξιά / μόνο

Ότι η μοίρα                                                   Ότι η στάθμη

κι η αστοχία μας                                            του κενού

είναι το ίδιο πράγμα                                      δεν ανεβαίνει τυχαία

Μα τέτοιες συμπληγάδες – Παναγία μου –

εγώ τις έμαθα καλά

Με κάθε νύχτα που περνά

η υπομονή μου χάνει κι ένα δάχτυλο

Εννιά

          Οχτώ

                   Εφτά

Αλλά κι απόψε θα περάσω απέναντι

Απόψε  - όχι για την ποίηση

    -μη φανταστείτε κάτι  ηρωικό –

Απλά

  για να πάρω τσιγάρα.

Γιάννης Στίγκας

Ο ΔΡΟΜΟΣ

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ

Εκδόσεις: Μικρή Άρκτος 2012

Photo: Bill Vacarro

... ονειρεύτηκα).

Όνειρο        ( όπου -πραγματικά- ονειρεύτηκα )

 ή

Αναπνέουμε.

ωραία… 
                 Αναπνέουμε.                                                   ( μέσα σε )

κρυστάλλινο νερό                                                               ...

 ...                                                                                            ...

      ...                                                                                       ...

...                                                                                             ...

 και δεν πνιγόμαστε.                                                           ...

                                                                                                ...

 Γελάμε.                       ( Αιωρούμενες παλάμες                ...

                                                    Δάχτυλα φύκια )             ...

                                                                                                ...



Αστράφτοντας                                                                     ...

ένα διαμαντένιο φόρεμα

μες στην ασπρόμαυρη φωτογραφία

των άλλων.                                                                          ...

                                                                                                ...

                                                                                                 ...

6.5.2012  (ξύπνησα.)

και…

photo:  Astrid Kruse Jensen

http://www.youtube.com/watch?v=RUu08iSV35g&feature=related

Enrico Caruso
"The Pearl Fisher"

"Je crois entendre encore"

Bizet